Rozdział 3

     *music*

     Obudził się tak gwałtownie, że trudno było mu złapać oddech. Dyszał ciężko, próbując się opanować, ale wizje z przeszłości nie dawały mu spokoju. Rozejrzał się po jaskini; lwice spały w najlepsze, a Uru leżała tuż przy nim.

      „To tylko sen, to tylko głupi sen”, powtarzał sobie w myślach, ale mimo wszystko coś nie pozwalało mu o nim zwyczajnie zapomnieć.

       Wyciągnął szyję wyżej, by zobaczyć wyjście z groty. Niebo było ciemnoniebieskie, połyskiwały na nim srebrne gwiazdy. Noc wydawała się raczej chłodna i nieco wietrzna.

      Zastanawiał się, co musi zrobić z tym problemem. To ciągnie się już za długo. Nie miał jednak nikogo, z kim mógłby porozmawiać o tym, jak to wszystko rozwiązać. Lwice z jego stada odpadały, ponieważ uważały, że dobrze zrobił, wypędzając Isakę. Z kolei stado wygnanych, któremu przewodziła Karma, uważała , że to on jest złym królem i to jego przyjacielowi należał się tron.

       Miał już dość podejmowania decyzji bez niczyjego wsparcia. Powinien zrobić to samodzielnie, ale przez to, że kiedyś tak postępował… cóż, nie skończyło się to dobrze ani dla stada, ani dla niego, a w szczególności dla Isaki. Ale skąd, do cholery, ma wytrzasnąć kogoś, kto dobrze mu doradzi, a przy tym będzie całkowicie bezstronny?

      Uru przewróciła się na drugi bok.

     „No jasne”, pomyślał. To było takie banalne. Czasami najprostsze rozwiązanie okazuje się tym właściwym.

      - Uru – mruknął cicho, szturchając ją delikatnie. – Uru – powtórzył, już nieco głośniej.

     - Tato…? – powiedziała zaspanym szeptem, unosząc lekko powieki. – Przecież jest jeszcze noc…

     - Wiem, ale chciałem w końcu udzielić ci lekcji.

      Oczy lwiczki otworzyły się szeroko i z zachwytem popatrzyła na ojca.

    - Ale super! – natychmiast wstała i podskoczyła kilka razy w miejscu. Mohatu, widząc ekscytację córki uśmiechnął się szeroko. – To chodźmy, na co jeszcze czekamy!

      I pognała do wyjścia z jaskini, manewrując między śpiącymi lwicami, a król podążył za nią.

      Mohatu nigdy nie przygotowywał Uru do bycia królową. Było ku temu wiele powodów; brak czasu, jej młody wiek, ale przede wszystkim nie miała ona wybranego swojego przyszłego partnera - na Lwiej Skale była jedynym lwiątkiem, więc odkładał naukę na później i uważał, że trzeba z tym zwlekać aż do momentu, w którym znajdzie dla niej jakiegokolwiek kandydata. Teraz jednak zmienił zdanie. Im szybciej Uru zacznie, tym lepszą będzie królową. Musi więc znać historię swojego ojca, choć tak bardzo chciał ją uchronić przed tą straszną prawdą.

      - Dokąd idziemy? Daleko jeszcze?

      - Jeszcze chwila, obiecuję. Bądź cierpliwa, nie zawiedziesz się.

      Noc była chłodna, ale za to jasna. Sawanna była opustoszała, co było dla nich korzystne. Cisza i spokój, a gdzieś w oddali odgłosy cykania świerszczy. Doszli na miejsce; była to ów wysoka trawa, w której znalazł się w swoim koszmarze. Specjalnie wybrał to miejsce, bo gdy był jeszcze lwiątkiem, często przebywał tu wraz z Isaką i Karmą. To miejsce kojarzyło mu się z czasami, gdy byli nierozłączną paczką przyjaciół.

      - Połóż się wygodnie – polecił Mohatu córce, a gdy już to zrobiła, położył się obok niej na plecach.

      - Gwiazdy wyglądają pięknie – wyznała Uru, patrząc w niebo.

      - Tak – przyznał – ale wbrew pozorom nie są one tylko wiszącymi wysoko w kosmosie kulami światła. W gwiazdach żyją lwy z przeszłości. Wielcy władcy, których panowanie skończyło się.

       - Czyli… lwy, które odeszły, trafiają właśnie tam? – zapytała Uru.

       - Lwy, lwice… czasami niestety nawet i lwiątka, w wyniku nieszczęśliwego wypadku. Mój przyjaciel też tam jest. Był jednym z najwspanialszych lwów które znałem, ale i jemu przydarzył się podobny wypadek.

      Księżniczka popatrzyła na niego wyczekująco. Wziął głęboki wdech i zaczął mówić. W końcu przyszedł czas na prawdę.

      - Gdy byłem mały, na Lwiej Skale urodziło się jeszcze jedno lwiątko. Miało na imię Isaka. Był do mnie bardzo podobny, szybko się zaprzyjaźniliśmy i byliśmy jak bracia. Bawiliśmy się wspólnie z lwiczką Karmą i we trójkę tworzyliśmy paczkę, jakiej tu jeszcze nie było – Uśmiechnął się na wspomnienie przyjaciół. – Pewnego dnia miałem zasiąść na tronie, więc starałem się przygotowywać do tego jak najlepiej. Isaka chciał mi pomóc, proponował mi wiele pomysłów, wyrażał swoje zdanie… Wtedy tego nie doceniałem. Teraz oddałbym wszystko, żeby nadal tu był.

      - Nadal? – zaniepokoiła się Uru. – Więc on… umarł…?

      - Tak – przyznał Mohatu. Ciężko było mu się zwierzać, lecz wiedział, że w końcu i tak musiałby to zrobić. – Gdy objąłem tron, przez pierwsze kilka lat nie byłem dobrym władcą. Nadal nie jestem. Nie słuchałem się nikogo i robiłem co mi się żywnie podobało. W końcu doszło do tego, że stadu zaczęło to przeszkadzać. Isaka próbował mi to wytłumaczyć, ale ja nie chciałem go nawet wysłuchać. Wypędziłem go – urwał. Przypomniał sobie obietnicę Isaki i uświadomił sobie, że się nie spełniła. On istniał w jego sercu i z całą pewnością zostanie tam do końca jego dni – a on wyniósł się razem z Karmą i połową stada, która zgadzała się z jego poglądami. Zamieszkali na ziemi wygnańców po drugiej stronie rzeki.

      - A więc to dlatego nie pozwalasz mi tam chodzić! – zrozumiała Uru.

      - Owszem. Nie wiem, jakby zareagowali, gdyby dowiedzieli się, że jesteś moją córką. Pakt, który zawarliśmy z ich ziemią mówił, że rozstajemy się w pokoju i nie możemy naruszać granic naszych terenów. Tamte lwice żywiły jednak do mnie urazę, a wszystko wzmocniło się, gdy w końcu zaczęło brakować mi Isaki. Przejrzałem na oczy i wiedziałem, że miał rację. Może nie we wszystkim, ale w wielu rzeczach. Widział ważne sprawy, których ja nie dostrzegałem lub nie chciałem dostrzegać. Umówiłem się więc z Isaką w korycie wyschniętej rzeki, lecz zapomniałem, że przebywa tam stado rozwścieczonych nosorożców, które nie są przyjaźnie nastawione do innych zwierząt. I wtedy… wtedy zdarzył się… wypadek.

      Zapanowała cisza. Mohatu przymknął oczy, by ukryć ból, a Uru przekręciła się na brzuch i spojrzała na ojca.

     - Tato, to przecież nie twoja wina. Chciałeś dobrze…  tak mi przykro!

      Król nie chciał kontynuować swojej opowieści, ale wiedział, że musi.

     - Stado Isaki znienawidziło mnie. Obwiniali mnie o jego śmierć i nie dziwię się; sam też się obwiniałem.  Nigdy nie chciałem żadnej z tych rzeczy. Od tamtej pory zapragnąłem, by panowała między nami zgoda, ale niestety bez skutku. Dzisiaj, gdy zostawiłem cię przy wodopoju, spotkałem Karmę. Chciałem się pogodzić, jednak… wciąż żyją  we mnie moje chore ambicje, i może tylko mi się wydaje, że chcę zgody, a tak naprawdę zależy mi na własnych korzyściach.

        Zrobił to. Wyrzucił z siebie wszystko, całą swoją przeszłość, która od lat spędzała mu sen z powiek. Czuł się z tym dziwnie, jakby ktoś spompował z niego powietrze, a nieprzyjemny ścisk w żołądku jakby zelżał.

      -  Nie możesz brać na siebie tego wszystkiego! Przecież nie chciałeś, żałujesz tego, co zrobiłeś… och, tato!

      Uru miała to do siebie, że nigdy nie płakała. Robiła smutne miny, denerwowała się, błyskała oczami, ale nigdy nie płakała. Nie pamiętał kiedy ostatni raz łzy toczyły się z jej oczu, ale lubił to w niej. Zawsze bowiem miał wrażenie, że byłby jednym z powodów płaczu.

      - Pójdź z nimi na kompromis – oznajmiła taki tonem, jakby była pewna, że będzie to słuszne rozwiązanie.

     - Kompromis? Czyli co konkretnie masz na myśli? – zapytał Mohatu, marszcząc brwi.

     - Spróbuj przekonać się co do nich i ich zasad – wyjaśniła Uru. – My przyjmiemy ich reguły, oni przyjmą nasze i tak możemy żyć razem w jednym stadzie.

      Lew nie wyobrażał sobie tego. Jak mógłby przystać na warunki tamtych lwów? To było niedorzeczne, w głowie się nie mieściło! A jednak… a jednak jakiś cichy głosik w jego głowie mówił, że powinien mimo wszystko spróbować.

      „Król powinien umieć wyrzec się swoich uprzedzeń dla dobra swojego ludu. To on powinien być dla niego najważniejszy”

      - Hej – Jego córka jakby czytała mu w myślach – możesz na mnie liczyć. Jestem gotowa zrobić wszystko, żeby ci pomóc.

      Jej delikatny uśmiech, który tak uwielbiał, sprawił, że on od razu też się rozpromienił. Podejmie to wyzwanie.

      - Spróbujemy – rzekł, podnosząc się. – Ale teraz wracajmy już na Lwią Skałę. Musimy się wyspać, jeśli chcemy działać już od jutra.

      Rozmawiając pod rozgwieżdżonym niebem nawet nie zdawali sobie sprawy, jacy są zmęczeni. Powlekli się w milczeniu do domu, lecz ta cisza nie była niezręczna; była wręcz bardzo komfortowa. Jednocześnie przerażony jak i podekscytowany Mohatu, położył się wygodnie na podwyższeniu w jaskini na Lwiej Skale i niemal natychmiast zasnął, patrząc na niebo przez wyjście z groty.

       Tuż przed zamknięciem oczu dostrzegł gwiazdę błyszczącą jaśniej niż wszystkie.

_________

Rozdział nie jest zbyt długi ani jakiś górnolotny, ale obiecuję, że w następnym będzie już o wiele więcej akcji, no i zacznie się główny wątek opowiadania. :) 

Jest już zakładka "Polecane", ale nie miałam możliwości wejść i poczytać waszych blogów, bo jakieś wstrętne choróbsko przykuło mnie do łóżka i nie daje spokoju. Bleh, nienawidzę chorować.